درمان آلزایمر با عسل؛ آیا درمان آلزایمر با عسل امکان پذیر است؟
بسیاری از افرادی که به پیگیری درمانی طبیعی برای آلزایمر هستند،که ما در این نوشتار درمان آلزایمر با عسل را به آنها توصیه میکنیم. این کسان در ارتباط با اثرات عسل بر این بیماری متعجب می‌شوند. بسیاری از شاغلین پهنه طب جایگزین عنوان می‌کنند که عسل به بهبود بیماری آلزایمر و پارکینسون کمک می‌کند. رهنمود عسل به عنوان یک محصول سالم و بدون عوارض جانبی بسیار پیشه راحتی است. در حقیقت، این مونث غذایی با داشتن مواد مغذی مفید، صرف عقیده از گونه بیماری، به انسان کمک می‌کند.
اما رویکردهای جدی دیگری نیز به امید کشف دقیق این مواد مفید، بهترین گونه عسل که به شفا بیماری‌ها کمک می‌کند، مقدار مصرف پسندیده جهت حصول نتیجه و بخصوص اینکه آیا عسل واقعاً می‌تواند بیماری‌ها را درمان کند یا فقط از ابتلا به آنها پیشگیری می‌کند، وجود داشته‌اند.
تاکنون، دانش اظهار می‌کند که «هیچ ویتامین، مکمل رژیمی یا بهبود مکملی هستی ندارد که بتواند از علائم مرض آلزایمر جلوگیری، آنها را معکوس یا درمان نماید. کارساز و امن بودن درمان‌های جایگزین مانند جینکو (کُهن‌دار)، فولات، اسیدهای چرب امگا۳، ویتامین B و ویتامین E یا C، در تحقیقات علمی بسیار دقیق پابرجا کردن نشده است.
متأسفانه انگیزه آغاز بیماری‌های کشنده تاکنون کشف نشده است. غالباً استرس در جایگاه نخست این انگیزه ها پیمان دارد. یک زندگی پر دغدغه، پرتنش و با سرعت بالا، انگیزه اصلی تمام بیماری‌ها است. ولی صرف عقیده از این انگیزه ها (استرس و گونه رژیم غذایی)، دانشمندان بدن انسان را برای کشف دلایل بیماری‌ها، عمیق‌تر بررسی کرده‌اند و مانند همش به نتیجه‌گیری‌های متفاوتی دست یافته‌اند که هیچ یک از آنها در رفع دشوار تاثیر گذار نیستند.
این بیماری تا چه حد جدی است؟
انجمن آلزایمر در نزدیک سال ۲۰۱۳ عنوان کرد که:
– مرض آلزایمر، ششمین انگیزه اصلی اجل و میر در ایالات متحده است.
– تقریباً ۲/۵ میلیون آمریکایی در تمام گروه‌های سنی، دچار به مرض آلزایمر هستند و انتظار می‌رود که این رقم تا سال ۲۰۲۵ با افزایش ۴۰ درصدی به ۱/۷ میلیون و الی سال ۲۰۵۰ به ۸/۱۳ میلیون تن برسد.
– یک سوم افراد سالمند، به دلیل بیماری آلزایمر یا گونه دیگری از زوال عقلی جان خویش را از دست می‌دهند.
– در سال ۲۰۱۳، هزینه‌های مستقیم مراقبت از کسان مبتلا به مرض آلزایمر، روی هم نزدیک ۲۰۳ میلیارد دلار بوده است.
همانند دانشمندان آلوپاتیک، زنبوردرمانگرها نیز کمی پژوهش سپریدن داده‌اند. استفان باگدانوف در کتاب «علم فرآورده‌های زنبور» می‌گوید: انگاشت می‌شود که کار و جنبش ضد استیل‌کُلینستراز با پیشگیری از ابتلا به بیماری‌های انحلال عصبی همانند آلزایمر مرتبط باشد. عسل‌های برزیلی مختلف دارای فعالی ضد استیل‌کُلینستراز قابل توجه بودند که میزان این کار و جنبش به منبع گلی این عسل‌ها بستگی دارد.
ارتباط احتمالی بین آلزایمر و دیابت نوع ۲
بر اساس تحقیق محبوبی و همکارانش با عنوان «هومانین: بستگی احتمالی بین مرض آلزایمر و دیابت گونه ۲»، شواهد روزافزون، ارتباط وسط دیابت و مرض آلزایمر را تأیید می‌کنند.
این ارتباط، این نظر که آلزایمر اساساً یک مرض متابولیک با ویژگی‌های مولکولی و بیوشیمیایی همانند پایداری در برابر انسولین و ملیتوس در موارد ابتلا به دیابت است را تقویت می‌کند. اگرچه، چگونگی پیچیده است، بنا بر این حقیقت که آلزایمر ممکن است به همراه بیماری‌های سیستمی مقاوم در مساوی انسولین، مشابه دیابت، چاقی و مرض جگر چرب غیر الکلی یا بصورت یک بیماری مجزا بروز نماید.
ارتباط احتمالی بین دیابت و کمبود خواب
جی بلومر و همکارانش در تحقیقی با عنوان «سیگنال‌دهی معیوب انسولین و مکانیزم‌های از دست دادن حافظه» و لیم و همکارانش در پژوهش «پراکندگی خواب و ریسک بروز مرض آلزایمر و زوال شناختی در افراد مسن» عنوان کردند که مرض آلزایمر، با خواب منقطع، کیفیت بد خواب و آپنه (ایست تنفسی) حین خواب مرتبط است.
مطابق پژوهش هورتادو-آلوارادو و همکارانش یا عنوان «کاهش خواب به عنوان عاملی جهت القای دگرگونی ها التهابی سلولی و مولکولی»، مطالعات تجربی و بالینی بر روی انسان‌ها و حیوانات، اختلال قابل توجه سیستم ایمنی در زمان تفریق خواب را نشان می‌دهد. فسندن چنین نتیجه‌گیری می‌کند که «این ارتباط‌ها، می‌تواند نشان دهنده این نکته باشد که شفا الگوی خواب در کسان مسن، شدنی است پیدایش و ترقی تمام بیماری‌های پیوسته با سندروم متابولیک، از جمله مرض آلزایمر، را بطور قابل توجهی کاهش دهد».
استرس متابولیک مزمن، منشأ همه زیان‌ها
مطابق گفته‌های ران فسندن در کتاب «انقلاب جدید عسل»، ۳ عامل اصلی، رئیس بروز بیماری‌های گرسنگی مزمن مغز، کاهش خواب مزمن و استرس متابولیک مزمن هستند. این سه عامل عبارت اند از:
۱) گرسنگی مزمن مغز: گرسنگی مکرر مغز که در طول شب و زمانی که اندوخته گلیکوژن کبد در موعد خواب تهی سازی می‌شود، رخ می‌دهد.
۲) تفریق مزمن خواب: یکتا از عوارض گرسنگی مغز که مایه آغاز ترشح آدرنالین و کورتیزول شده و به خواب منقطع و کوتاه منجر می‌شود.
۳) استرس متابولیک مزمن: وضعیتی که در سررسید تراوش مکرر و اضافی آدرنالین و کورتیزول رخ می‌دهد. این وضعیت، نوعی سازوکار محافظتی است که بوسیله مغز شروع می‌شود تا زمانی که اندوخته گلیکوژن جگر به واپسین،انجام می‌رسد، سوخت لازم برای مغز را تأمین نماید.
این ۳ با یکدیگر تداخل داشته و باعث ظهور یکدیگر به شیوه‌های مختلف در کسان می‌شوند، اما همگی عناصر علّت مشابهی دارند. البته تمام افراد چاق، به دیابت دچار نیستند، همانطور که نمی‌توان گفت که کسان ضعیف نمی‌توانند به دیابت مبتلا شوند. بوسیله این سه مشکل، برخی افراد گرفتار پوکی استخوان، افسردگی، اختلالات تیروئید یا آغاز زودهنگام بیماری آلزایمر یا پارکینسون یا سایر انواع بیماری‌های تحلیل عصبی می‌شوند. بعضی افراد به سرطان یا مرض عروق کرونری مبتلا می‌شوند. بسیاری از آنها تنگنا خون دارند یا به انگیزه حملات قلبی یا مغزی، دچار فلج می‌شوند و بعضی دیگر فقط در خواب شبانه مشکل پیدا می‌کنند.
تمام این موارد به هر ارگانیزم و تمام سیستم‌های دخیل پیوستگی دارند. ولی به نحوی به نظر می‌رسد که تمام این رویدادها به این علت رخ می‌دهد که رهبر تمام اعضای بدن ما، یعنی مغز، دچار دشوار شده است، زیرا گرسنه است و عملکرد مناسبی ندارد.
نتیجه‌گیری فسندن این بود که استرس متابولیک مزمن بوسیله «گرسنگی مزمن مغز» آغاز می‌شود، که به انگیزه سطوح زیر گلیکوژن جگر در درازا شب رخ می‌دهد. بعد از گذشت چندین سال، این گرسنگی به استرس متابولیک مداوم منجر می‌شود. پیش درآمد این مشکل بصورت خواب ضعیف یا کیفیت بد خواب یا پرماسیدن گرسنگی نما می‌شود، سپس ممکن است به دیابت، چاقی، بیماری‌های تحلیل عصبی از جمله بیماری آلزایمر، پارکینسون و بیماری نورون‌های حرکتی مشابه بیماری لو گریک منجر شود.
مصرف مقدار کمی عسل قبل از خواب، به میزان حدوداً ۱ لغایت ۲ قاشق غذاخوری مطابق با وزن بدن، اندکی است که فسندن پیشنهاد می‌کند. او بوسیله توضیحات زیر، از نظر خود دفاع می‌کند:
* عسل سپریدن ریکاوری فیزیولوژیکی بدون نابسامانی در حین خواب را میسر می‌سازد.
* سطوح کورتیزول فرآوری شده به دلیل گرسنگی مغز را تفریق می‌دهد.
* کورتیزول بر هیپوکامپ، مرکز حافظه اختصار مدت و تقویت حافظه، تأثیر منفی دارد.
* تفریق یا حذف آفت خفته به هیپوکامپ به علت هستی سطوح بالای کورتیزول، می‌تواند تقویت و بازیابی حافظه را شفا ببخشد.
* این حقیقت که عسل قند خون را نیز تثبیت می‌کند و ریسک پایداری در مساوی انسولین و ابتلا به دیابت را تفریق می‌دهد، که عامل‌های سببی آلزایمر هستند، نشان می‌دهد که عسل می‌تواند نقش بسزایی در تفریق گسترش این بیماری ایفا کند.
ژل رویال نیز می‌تواند به بهبود مرض آلزایمر کمک کند
دانشمندان عنوان می‌کنند که «ممکن است که ژل رویال عامل امیدوارکننده‌ای برای فعالسازی سلول‌های اساسی عصبی در یک مغز بالغ باشد که چشمداشت می‌رود بصورت نورون‌ها یا سلول‌های گلیای جداسازی شوند. بررسی‌های اخیر، رابطه‌ای را میان نورون‌زایی در چین دندانه‌ای مغز هیپوکامپ و علائم افسردگی را مشخص نموده‌اند، که از بهره‌گیری موثر ژل رویال انتظار می‌رود که نورون‌زایی را فعال نمایند. کاهش اجل نورونی و افزایش نورون‌زایی در مرض آلزایمر و بیماری پارکینسون نیز شدنی است بوسیله ژل رویال تقویت شود، اگرچه سپریدن یک آزمایش حیوانی دقیق بایسته است».
زهر زنبور
پیشتر نشان دیتا شده که زهر زنبور دارای ویژگان مفید در مقابل آرتروز و بیماری‌های مختلف سیستم عصبی مشابه فلج چندگانه، پارکینسون، آلزایمر و التهاب‌های سیستم عصب مرکزی و پیرامونی است. اگرچه تحقیقات اغلب در این گویه ضروری است، در حال آماده نیز گزارشات و تحقیقاتی هستی دارند که این موضوع را تأیید می‌کنند. زهر زنبور، به انگیزه تأثیر بر سیستم عصب مرکزی و پیرامونی، برای بهبود دشواری ها مختلف قلبی نیز باره بهره‌گیری قرار می‌گیرد.
نتیجه‌گیری برای درمان بیماری آلزایمر با عسل
– مصرف روزانه عسل، به پیشگیری از تمام بیماری‌های تحلیل عصبی، مشابه آلزایمر یا پارکینسون کمک می‌کند. مصرف مقدار مشخصی عسل در شب و بلافاصله قبل از خواب، مغز ما را با گلیکوژن بایسته کبد تغذیه می‌کند و ما را از ابتلا به گرسنگی مزمن مغز، تفریق خواب مزمن و استرس متابولیک مزمن که مایه بروز بیماری‌های زیادی می‌شوند، در امان نگه می‌دارد.
– چندین گونه عسل هستی دارند که بیشتر از دیگر گونه ها دیگر باره مطالعه پیمان گرفته‌اند، مانند چند نوع عسل برزیلی، که دارای خاصیت ضد استیل‌کُلینستراز بوده و پس با پیشگیری از ابتلا به بیماری‌های تحلیل عصبی مرتبط هستند.
– طب سوزنی به اتفاق با زهر زنبور، در بهبود آلزایمر، پارکینسون یا ALS موثرتر هستند، اما این زمینه احتیاج به اتمام تحقیقات و آزمایش ها بالینی بیشتری دارد. تاکنون، نتایج این بخش از تحقیقات، امیدوارکننده بوده‌اند.
